Top Secret :< (shhh...)

Hej tu JA!! 

Mam smutną wiadomość w ten THE BEST VALENTINE'S DAY EVER, mianowicie zawieszam bloga! 

nie sądziłam, że kiedykolwiek to zrobię, ale ilość komentarzy i brak pomysłów mnie przytłoczyła xd

Wciąż prowadzę All you never say gdzie wszystkich serdecznie zapraszam. 

i oczywiście będę dodawać posty na Midnight Memories, może już nie tak nie przyjemne jak ostatnio, ale będą :)

Mam nadzieję, że będziecie mnie mimo wszystko odwiedzać <3 <3 

HAPPY VALENTINE'S DAY!!

PS. Dostałam dzisiaj najlepszą płytę EVER :*

Mój Instagram: @batorishere :p

13. Price Tag. (Night in neighbour's house)

*Niall*

- Na pewno możemy wejść? - pyta Mary, gdy stoimy, już od dłuższego czasu, przed drzwiami dużego, ceglastego domu.
- No właź - mówię, a ona posłusznie wchodzi do środka. - Tom! - krzyczę od wejścia.
- To ty Niall? - pyta Giovanna stając obok mnie w przejściu do kuchni.
- Oh my Katniss!!* - zapowietrza się Mary.
Widzę nie opanowaną radość na jej twarzy. To miłe, że udaje mi się tak zadziałać na tę dziewczynę.
- Wait Oh my Katniss? - dopytuję bo nie bardzo ogarniam o co chodzi.
- Zamiast 'O mój Boże' - odpowiada dziewczyna.
- Ty musisz być Mary - rzuca przyjaźnie Gi.
- Oranyścieoranyścieoranyście! Znasz moje imię! - krzyczy brunetka.
- Czyżbyśmy mieli gości? - do kuchni wchodzi Tom.
Mam wrażenie, że Mary zaraz zemdleje, ale ona zamiast tego zaczyna skakać i piszczeć z radości, a na koniec mocno tuli Tom'a. Chłopak również ją przytula, a ja czuję dziwne ukłucie w sercu. Ignoruję je i idę za Giovanną do kuchni.
- Chcecie coś do picia albo do jedzenia?
- Nie - mówi Mary wpatrzona w Fletcher'a. Jednak Gi znając mnie, podsuwa mi pod nos talerz z kanapkami.
- Więc Mary - zaczyna Tom - jesteś z Polski, tak?
- Dokładnie. To taki kraj graniczący z Niemcami, mamy Morze Bałtyckie. Jeżeli coś ci w ogóle to mówi - kończy Mary, charakterystycznym dla siebie stwierdzeniem, że ty i tak nic nie wiesz.
- Widzisz, sprawdzałem na internecie i wiem gdzie to jest. Stolicą jest Warszawa, czy ty jesteś z Warszawy?
- Are you kidding? I hate Warsaw. It's awful**- brzydzi się dziewczyna.
- Więc z którego miasta jesteś?
- Cracow
- Something more***?
- Kraków był stolicą, ale jeden z naszych króli zachorował i lekarz powiedział mu, że musi wyjechać na wieś by oddychać wiejskim powietrzem. Dlatego przeniósł stolicę do Warszawy - ostatni wyraz wymówiła okropnym obrzydzeniem.
- Wow. It's really interesting! - cieszy się Tom. - What else about Poland?****
- Ugh. I don't know. Do you know something about First or Second World War?*****

Mary mnóstwo czasu spędza na opowiadaniu, swoim uroczym, kaleczonym angielskim o Polsce.

- Are you singing?****** - pyta
Fletcher w pewnym momencie.
- Now? I avoid singing. My voice is not good enough.*******
- Why? Let's see!- rozkazuje Tom. - What do you want to sing?********
- Maybe Price Tag by Jessie J?

Tom przynosi gitarę i zaczyna grać. Mary jest trochę onieśmielona, ale miły wzrok Giovanny, na którą Polka co chwila zerka, dodaje jej otuchy.
- Seems like everybody's got a price I wonder how they sleep at night
When the sale come first and the truth comes second just stop for a minute and smile.

Tom dołącza się z chórkami, ale to Mary rządzi tą piosenką i jest świetna. Ma niesamowity głos. Taki z lekką chrypką.
I znów moje serce kłuje.

To strasznie nie miłe uczucie. Za każdym razem, gdy jestem w otoczeniu Mary czuję się dziwnie.
Wolałbym żeby mnie przy niej nie było. Ale z drugiej strony coś mnie do niej ciągnie.
Wolałbym żeby jej z nami nie było.
Harry tak na prawdę wcale jej nie potrzebuje i nie kocha. On po prostu nie może żyć bez dziewczyn.
To dlatego Louis nas zostawił. Przez głupie przyzwyczajenia Styles'a nasz zespół się rozpada.
Bo Harremu zachciało się miłości.
I pewnie wszystko byłoby w porządku, gdyby jego "wybranką" nie była Mary.
Nie czuł bym się wtedy tak bardzo niechciany.

- Are you alright, Niall?*********- słyszę ten dziwny akcent, w którym zakochał się Styles. Brunetka łapie mnie za rękę. Przez ułamek sekundy wpatruję się w te przypominające zielone oliwki, oczy. Wątpię, że Mary również coś poczuła. Ale ja wiem, że ze mną nie jest już dobrze.
- Come on, Niall. Let's go!********** - Tom wyciąga mnie z kuchni. Słyszę jak Mary i Gi szepczą coś do siebie. Obie są niesamowite i obie NIE moje.

*Perrie*
- Nie Harry, nie wiem gdzie jest Mary.

Uwielbiam znajomych mojego narzeczonego są cudowni. Zawsze dzwonią/przychodzą w najlepszych momentach. Tym razem Harry natrafia na moment w którym biorę wielką kąpiel. Mam nawet szampana w lodzie, truskawki w czekoladzie i dobrą książkę. Brakuje mi tylko paru problemów.

- Ktoś musi wiedzieć, a Zayn?
- Zayn'a nie ma, poszedł z Liamem na piwo, może Niall? - poddaję propozycję.
- Ten idiota urwał się wcześniej. Nie chciał konfrontacji z Lou, do której i tak nie doszło. Mówił też coś, że źle się czuje.
- To może powinien być u siebie w domu?
- Em... Sprawdzę to.
- Powodzenia.

Wyciszam dzwonek mojego telefonu i oddaje się rozkoszy.
Po godzinie do łazienki wchodzi Zayn.
- Gdzie ta dziwka? -
'Wchodzi' to chyba zbyt delikatne słowo.
- O kim mówisz? - pytam spokojnie upijając łyczek z kieliszka.
- Nowa przyjaciółeczka, turystka, dziwka Styles'a...
- Szukasz Mary?
- Tak, kur*a.
- No tu jej nie ma - odpowiadam z szerokim uśmiechem rozglądając się dookoła.
- A gdzie jest? - Zayn zmienia ton, teraz jest już opanowany i moczy jedną rękę nabierając piany.
- Zapytaj Harrego.
- On jest na dole. Liam też.
- A ten blondyn?
- Niall gdzieś zniknął. Ale to mu się zdarza, spokojnie.
Czy to troszkę nie podejrzane?

Niall najpierw się zrywa, potem gdzieś znika i Mary również. Jak dla mnie to oni są razem. Nie mówię o tym chłopakom. Za nim oni ewentualnie doszli by do znaczenia moich słów, zastała by nas zima.

- Ta dziewczyna działa mi na nerwy - słyszę mój ukochany głos.
- Weź jej wszczep jakiś chip czy coś. Zawsze prościej namierzyć.
- Może po prostu z nią pogadaj? - poddaję luźny pomysł wchodząc do salonu.
Widzę, że oni nawet z zaginięcia potrafią zrobić niezłą zabawę. Jedynie tylko Harry zachowuje się jakby choć trochę dbał o Mary. Mój Zayn i Liam grają w coś na telewizorze i zajadają się pizzą. Opróżnili już cztery puszki piwa i kilka butelek Pepsi, której mamy wiecznie pod dostatkiem odkąd chłopcy grali w reklamie tego świństwa, rok czy dwa lata temu.

- Cześć Perrie - mówi Liam nawet na moment nie przerywając wpatrywania się w ekran.
Czuję, że na nic się im nie zdam dlatego idę do siebie, gdzie zaczynam czytać książkę.

*Mary*
Jestem tak podekscytowana,  pod wrażeniem, szczęśliwa i w ogóle, że z tej radości o mało nie pocałowałam Niall'a. Jestem mu dozgonnie wdzięczna za to co dla mnie zrobił, a czego nigdybym się nie spodziewała.
Tom i Giovanna są przewspaniałymi ludźmi i chętnie bym została u nich przez całe swoje życie, ale trzeba już się zbierać bo zegar wybija drugą w nocy.
- Niall? - szukam chłopaka w korytarzu, w którym zniknął.
Widzę go w takim jakby studiu (Tom, ma w domu studio!! <3) rozmawiającego z Tom'em. Nie są uśmiechnięci. Ja i Captain Evil jesteśmy cholernie ciekawe o czym oni gadają, ale gdy zastanawiam się jak zareagować, drzwi się otwierają.
- Hi Mary - mówi Tom, a moje serce mięknie. Tak szybko zapamiętał moje imię.
Nie jest ono jakieś koszmarnie trudne do zapamiętania i jest podobne praktycznie w każdym języku, co jest super bo mogę wyjechać gdzie tylko chcę i nie będzie problemów z moim imieniem. - How are you?*********** - pyta wkładając ręce do  kieszeni swoich dresowych spodni. Jego akcent jest tak genialny, że nawet, gdy bardzo, bardzo, BARDZO słabo znałam angielski rozumiałam wszystko co mówił. Mniej więcej dzięki jego video blogom nauczyłam się języka.
- Fine. But maybe just a little bit tired - szczerzę się niemiłosiernie do miłego okularnika. - It's getting late...************
- Powinniśmy już iść - dodaje Niall i jest moim wybawieniem.
Uśmiecham się do niego miło, ale on odwraca wzrok. Zupełnie nie rozumiem dlaczego Niall dziwnie się zachowuje. Jest jakby trochę skrępowany. Nie był taki, gdy siedzieliśmy w domu Harrego na kanapie... o moja mateńko, Harry!! Wyjmuję z kieszeni czarnej, skórzanej spódnicy mojego różowego HTCka, którego kocham. Tak wiem, to dziwne, ale ja po prostu przywiązuję się do takich rzeczy. Mój plecak w stylu vintage, moje serduszkowe Converse, moja koszula w kwiatki i branzoletka z Kosogłosem...po prostu, bez nich czuję się nie pewnie. O dziwo nie mam ani jednego nie odebranego połączenia.
- Pożegnaj się - rozkazuje sucho Niall - Wychodzimy.
Zdążam jeszcze przytulić Gi i uścisnąć dłoń Tom'a, który na odchodnym mówi, że ma nadzieję na następne spotkanie. Patrzę na blondyna wyczekująco, ale on nawet nie zaszczyca mnie spojrzeniem.
Gdy drzwi za nami się zatrzaskują pytam:
- What's wrong?*************- Niall się zatrzymuje. Teraz jego niebieskie oczy przewiercają mnie na wylot. Matko. Co jest nie tak? Boję się jego reakcji. Stoimy chwilę w bez ruchu, ale Niall otwiera drzwi swojego samochodu i wsiada do środka. Zapala silnik i światła, a ja nadal tam stoję. Dopiero, gdy chłopak na mnie trąbi, wracam do rzeczywistości.

*O moja Katniss! (Ja na serio tak mówię xd to z deczka dziwne, ale w moim stylu)
**Żartujesz? Nienawidzę Warszawy. Jest okropna. (Nie chcę nikogo obrazić. Chcę po prostu pokazać, że Mary jest specyficzną postacią)
***Coś więcej?
****To na prawdę interesujące! Co więcej/innego o Polsce?
***** Ugh. Nie wiem. Wiesz coś o I lub II Wojnie Światowej?
****** Śpiewasz?
*******Teraz? Unikam śpiewania. Mój głos nie jest wystarczająco dobry.
********Dlaczego? Zobaczmy!
Co chciałabyś zaśpiewać?
*********Wszystko w porządku, Niall?
**********Chodźmy, Niall.
***********Cześć Mary. Jak się masz?
************W porządku. Choć może trochę zmęczona. Robi się późno...
*************Co jest nie tak?

______________________________
O raju!! Tu jest aż 13 gwiazdeczek :* jak to w ogóle możliwe? Tyle angielskiego!
I jak wam się podoba kolejny rozdział z Życia Mary? Jak dla mnie trochę słaby xd
No i nie mogę dodać zdjęcia, bo korzystam z telefonu ;c
Pozdrawiam czytających i liczę na komentarze.
Dodam zdjęcia, bo chcę wam pokazać serduszkowe Converse <3
Jakby ktoś chciał mogę podać Instagrama. Piszcie w komentarzach!

12. We can go to sleep :>

*Mary*
- Zostaw mnie! - krzyczę.
Harry nadal się do mnie zbliża. Nie wiem co mu chodzi po głowie, ale nie jest to nic dobrego.
- Gdzie byłaś? - pyta siadając na rogu łóżka.
- W mieście z Perrie.
- Dlaczego wróciłyście tak późno?
- W ogóle powinieneś się cieszyć, że tu wróciłam - burczę oplatając rękami kolana.
- I'm very glad you are here* - odpowiada i kładzie się na łóżku.
- Can I go to sleep?** - przewracam oczami.
- Yes, WE can - stawia bezczelny nacisk na drugie słowo. My. Nie ma żadnych 'nas'. Jestem ja. A potem jest Harry. I reszta załogi.


Wiecie jak bardzo chęć przytulenia się do niego nie daje mi spać? Bardzo. A nawet bardziej. Gdzieś koło 4 rano nie wytrzymuję i dotykam jego rozgrzanego torsu. Czuję przyjemny dreszczyk, Styles chyba również, bo mruczy przez sen niczym kot. Wtulam się w jego ramiona i spokojnie zasypiam.
Wszystko jest pięknie, jednak oczywiście musi się spieprzyć bo nagle słyszę dzwonek telefonu Harrego.
- Odbierz - mówię bardzo zaspanym głosem. - Co? A tak - Harry obraca się by wziąć swój telefon z szafki, ale jakimś cudem ląduje na podłodze. Ściąga też kołdrę w którą jestem owinięta, więc ja spadając, natrafiam na niego, a nie na moją bliską przyjaciółkę - podłogę.
Oboje wybuchamy śmiechem. A potem Hazza mocno mnie całuje.

 To pierwszy taki pocałunek w moim życiu. Wcale nie chcę żeby się kończył, jednak telefon Harrego nawet na minutę nie przestaje dzwonić. Chłopak puszcza mnie i zerka na ekran.
- Co cholera? - natychmiast się podnosi i zaczyna zbierać swoje ciuchy.
- Mary, ja cię bardzo przepraszam, ale muszę lecieć... gdzieś tam...do chłopaków.
- Oh...okay.
- Naprawdę?
- Go! - uśmiecham się do niego. Harry delikatnie łapie mnie za rękę, całuję mnie w czoło i wychodzi. Słyszę trzask wejściowych drzwi.
Rozwalam się na pachnącym Hazzą łóżku i patrzę w sufit. Głowę mam pełną dziwacznych myśli, ale Captain Evil usilnie stara się odciągnąć ode mnie wszystkie problemy. Po kilkunastu minutach zasypiam ponownie.

Budzi mnie nagła chęć muzykowania. Macie tak czasem, że jak nie pogracie, albo nie pośpiewacie to was rozwala od środka??
W pokoju na ścianie wisi gitara, ale nie robi ona na mnie zbytniego wrażenia, bo niczym nie równa się z moim lazurowo-błękitnym sprzętem. Po za tym gitara to jednak nie moja bajka. Zawsze chciałam być perkusistką to bardzo super zajęcie. Również trudne, ale przecież ja potrafię wszystko.
Kierowana muzycznym instynktem ruszam na poszukiwania.
Gdy na końcu mojej mozolnej drogi natrafiam na zamknięty pokój wybucham płaczem.
To tak jakby zgubić lizaka i nie móc go dać dziecku... Nie. To bez sensu.  W każdym razie wewnętrzna potrzeba nie spełnia się i wyjada mnie od środka. Przez dziurkę od klucza próbuję zrozumieć co jest tam w środku i dlaczego nie można tego zobaczyć. Niestety ten kretyn, który coś tam ukrył pomyślał również o zatkaniu tej dziurki.
Nieszczęśliwa schodzę na dół. Nagle w salonie dostrzegam półkę z płytami CD. Szybko przeglądam ją szukając czegoś znajomego. Moje serce bije szybciej, gdy natrafiam na moją pierwszą poważną płytę.

Wkładam ją od odtwarzacza i puszczam numer 18.
Przez wiele lat była to moja ulubiona piosenka, słowa i melodię znam na pamięć tak, że nawet o 12 w nocy mogłabym sobie pośpiewać.
Gdy kawałek leci już 100 raz, a moje gardło przestaje współpracować (tag, wiem, mam strasznie słabe gardło) padam zmęczona na kanapę.
- Cześć - nawet nie mam siły by podskoczyć z przerażenia.
- Harry poprosił, żebym sprawdził co u ciebie.
- W porządku, Niall.
- Co robiłaś cały dzień?
- Minął cały dzień?
- Yup.
Ugh. Przez cały dzień nie zerknęłam na zegarek.
- O której byliście umówieni z Harrym?
- O 12. - tak długo spałam? Licząc tak, ze trzy godziny po tym jak Hazza wyszedł idzie się załamać. Kalkulując zmarnowałam cały dzień mojej brytyjskiej przygody. Dobrze, że doba obejmuje też noc.
- Zróbmy coś szalonego! - proszę. Chłopak patrzy na mnie jakbym powiedziała coś głupiego.
- Harry won't be happy***...
- Who cares?? ****
- Skoro tak.

*Niall*
Mary szybko się przebiera w czarną, skórzaną spódnicę, niebieską, flanelową koszulę i zakłada te czarne buty na platformach. Wygląda fajnie.
Wsiadamy do mojego samochodu. Zupełnie nie wiem gdzie jechać, ale dla Mary to nie problem. Mówi, żebym po prostu jechał przed siebie. Gdy tylko odjeżdżamy widzę samochód Harrego na końcu ulicy. Automatycznie przyśpieszam. Miałbym koszmarne problemy, gdyby nas zauważył.
- Czy to był Harry? - pyta dziewczyna zerkając w boczne lusterko.
- Dokładnie - odpowiadam z niemrawym uśmiechem.
- Niech się pomartwi.
On cały czas się o ciebie martwi.


* Jestem bardzo szczęśliwy, że tu jesteś!
** Mogę iść spać?
*** Harry nie będzie zadowolony...
****Kogo to obchodzi?
_________________________________
Słucham The Pussycat Dolls!!! bez hejtów :)
ugh. nie wiem co napisać xd
anyway POZDRAWIAM WSZYSTKICH Z FERII!!! ~ już ich nienawidzę :)
tag bardzo pozytywnie. Kraków, pozdrawia :* 
KOMENTUJCIE!! 
ps. lubię tego Hazzę w łóżku ^__^

11. Don't talk to me!!

*Zayn*
Skoro Harry i Mary są już razem to do zajęcia zostaje tylko Niall. Szczęście takie, że temu chłopakowi starczy dobra pizza i już jest w niebie.
- Myślisz, że ta Mary poszłaby ze mną na zakupy? - pyta Perrie siadając obok mnie przy porannej kawie.
- Co proszę? - krztuszę się francuskim rogalikiem. Jeszcze brakowało mi tego żeby moja narzeczona chciała się spotykać z dziwkarską turystką Harrego. Nie żebym coś do niej miał, ale nie podoba mi się ta sytuacja. No i Mary jest dość pyskata... Nie chcę żeby Perrie tak mi się zmieniła.
- Po co chcesz się z nią spotykać? Nie wystarczą ci dziewczyny z Little Mix?
- Zayn. Co z tobą? To tylko dziewczyna. Co ona może mi zrobić?
- Nie wiem - szepczę.
- Ej, a tak w ogóle to co stało się z jej głową? Dlaczego miała bandaż?
- To moja wina. Nie za bardzo umieliśmy ją wnieść do domu - przeczesuję dłonią włosy. Edwards patrzy na mnie wyczekująco. - W pewnym momencie uderzyła głową o framugę...
Dziewczyna kręci głową zupełnie mi nie wierząc.
- Zayn, głuptasie... Chcesz mi powiedzieć, że walnęła głową o ścianę, gdy ją wnosiliście?
Nagle przybiera tak poważną minę, że zaczynam się jej bać.
- Don't talk to me* - rzuca i wybiega z domu.
Tłumaczę to sobie, że zapewne jest z kimś umówiona i nie chce się spóźnić, ale wiem, że to nie prawda.

*Perrie*
Nadal nie mogę uwierzyć, że mój narzeczony, a za niedługo ojciec moich dzieci zachowuje się tak...niedorzecznie. Jak mógł zrobić coś takiego, takiej miłej dziewczynie jaką jest Mary?
Cieszę się, że Harry ją odnalazł. W końcu będę miała koleżankę dobrze znającą tą bandę. Kto wie? Może nawet się zaprzyjaźnimy?
Jadę do domu Harrego by spotkać się z Mary. Strasznie chciałabym ją lepiej poznać. Nie rozumiem co Zayn do niej ma. Jest miła, fajna, ładna, dobrze się ubiera i jego przyjaciel jest w niej zakochany.
To musi być okropne. Przyjechać na wakacje, do miejsca, którego pewnie w ogóle się nie zna, spotkać jakiegoś dziwnego gościa, który śledzi cię, a na dodatek przez jego kolegów zostajesz ranna. Normalnie jak w jakimś filmie.
Docieram do domu Stylesa i od drzwi słyszę krzyki. Rozpoznaję trzy głosy. Jeden to na 100% Harry, drugi Niall, a trzeci to chyba Mary.
- Don't touch me!** - słyszę żeński głos, uśmiecham się pod nosem. Wchodzę do domu uprzednio trzy razy pukając, a że nikt mi nie otwiera to pcham się tam sama.
- Hi Perrie! - woła Niall nie przerywając łaskotania Mary, leżącej na podłodze w salonie. Wiecie jak bardzo dziwi mnie ta scena?? Niall?
Niall Horan zajmuje się czymś innym niż jedzenie?
Albo blondyn nam zwariował, albo Mary jest na prawdę niezła.
- What are you doing here***? - pyta Harry pojawiając się nagle koło mnie.
- Oh... Chciałam wybrać się z Mary na zakupy...
- Chętnie pójdę! - krzyczy  brunetka podnosząc się z podłogi.
Na początku rozmowa się nam nie klei, ale, gdy Mary zatrzymuje się przy salonie gier i zaczyna szaleć na symulatorze motoru bawimy się jak nienormalne. Dziewczyna jest w tym tak dobra, że ogrywa nawet dwóch chłopaków wygrywając zakład. Mężczyźni są pod wrażeniem i  chcą wziąć od niej numer, ale Mary zbywa ich mówiąc, że jest zajęta.
- Dawno tak się z nikim nie bawiłam - mówię, gdy siadamy w McDonald's.
- What about Zayn****? - pyta odpakowując swojego Cheeseburger'a.
- Mam na myśli dziewczyny...
- Aha - mruczy. - Wiesz Perrie, mam wrażenie, że skądś cię znam.
- Ale to dobrze czy źle? - pytam zaskoczona.
- Nie wiem. Chyba dobrze.
- Znasz Little Mix?
- Nie?
Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. Czy w tej, zabitej deskami dziurze z której ona pochodzi, nie ma internetu?
- Naprawdę nie? Byłyśmy w X Factorze...
- Komercja - buczy Mary.
- No coś ty? - oburzam się. Nie mogę pozwolić by ktoś obrażał miejsce, w którym zaczęłam i gdzie 'zyskałam  imię'. Po za tym na prawdę nie jest źle, a nawet coraz lepiej. Nikt nie czepiał się, że wychodzę za Zayn'a, co wzięłam, za takie jakby błogosławieństwo ze strony naszych menadżerów.
- Powiedz mi - zaczyna dziewczyna celując we mnie, nie otwartą jeszcze rurką do coca coli - dlaczego śpiewasz?
- Ale jak to, dlaczego śpiewam?
- No dlaczego to robisz? - rozrywa papierowe opakowanie, trafia rurką w otwór i siorbie.
- Bo to kocham - odpowiadam.
Mary unosi brew. A potem wybucha śmiechem.
- Tylko dlatego? Ja na przykład śpiewam bo można dużo zarobić...wiesz...jak już się stanie sławnym.
- Śpiewasz?
- Tak. Nie słyszałaś o mnie? Byłam w American Next Top Model... - uśmiecha się chytrze.
- Aha - odpowiadam. Czy ta dziewczyna ma mnie za głupią?
- Perrie? Czy ty się na mnie gniewasz?
Szczerze nie wiem co odpowiedzieć...
- O matko! Czy wy ludzie nie macie żadnego poczucia humoru? Nie ważne. W każdym razie NIE śpiewam. Unikam tego.
Chciałabym zapytać dlaczego, ale boję się redakcji Mary. W ciszy kończymy jeść niezdrowe jedzenie i ruszamy dalej.

*Niall*
- To nie normalne, stary! - wrzeszczy w słuchawkę Hazza.
- Co się stało? - pytam zasypanym głosem przykładając telefon do ucha.
- Jest grubo po północy, a jej nadal nie ma!
Podnoszę się automatycznie z łóżka.
- Chcesz powiedzieć, że ci zwała?
- Nie zwiała, nie zwiała... Poszła z Perrie na zakupy i nie wróciła.
- Wychodzi na to samo, albo nawet gorzej...
- Przestań mnie straszyć i lepiej powiedz co mam zrobić! - jego niski głos huczy w mojej głowie. To nie możliwe. Przecież nie wypiłem, aż tak dużo. Butelka Jack'a Daniels'a nadal stoi...cóż jest pusta. A najgorsze jest to, że obok niej stoi jeszcze jedna butelka, również pusta. To zabawne i katastroficzne, że odkąd wyszedłem od Harrego opróżniłem dwie butelki alkoholu.
Co się z tobą dzieje Niall?
- Ej, Horan jesteś tam?
- Ee. Co? A tak jasne.
- No to okay. Dzwonię na policję.
- Tak. Co? Ale, że co? Jak to na policję? I co im powiesz? Dziewczyna, którą przetrzymuję siłą w domu mi uciekła. Potrzebuję ją by...
- Zamknij się. - słyszę zamieszanie po drugiej stronie i cichy żeński głos.
Głos, który działa mi na nerwy i na pijaną głowę tak, że rzucam swoim iPhone o ścianę.
Mary do niego wróciła.

* Nie odzywaj się do mnie.
** Nie dotykaj mnie.
*** Co tutaj robisz?
**** A co z Zaynem?
_______________________________
Cześć Wam!!
Miałam dzisiaj straszną kłótnię z rodzicami, że niby nic nie robię i w sumie nie umiem sobie z tym poradzić. Wiecie staram się jak potrafię, a tu zawsze jest źle.
Ale ja nie potrafię być taką jaką oni mnie chcą...
Wracając do tematu...
Kto jest za 15 komentarzami do następnego??
Pozdrawiam Miss Pinkblood ;3

10. Kinda Werid o.O

Schodzimy na dół, na kanapie siedzi Niall, Zayn i jakaś blondynka. Dziewczyna uśmiecha się na mój widok.
- Perrie Edwards - przedstawia się.


- Mary - mówię patrząc na nią uważnie. 
- Jestem narzeczoną Zayn'a.
 Ugh. Czyli jest jeszcze barwniej. Mam wrażenie, że znam tą całą Perrie. Co to za durne imię?
- I want go to my home - jęczę.
- Uspokój się - syczy do mnie brunet, który prawdopodobnie ma na imię Liam. Harry bierze mnie w swoje ramiona i mocno tuli. Szepcze mi coś do ucha, ale nie wiele rozumiem. Jego ciepły oddech na mojej szyi sprawia, że tracę kontrolę nad swoim ciałem. Po prostu rozpływam się w jego rękach. To trochę dziwne, ja i Harry zachowujemy się tak jakbyśmy się znali od dawna, a nie od godziny.
- To co Zayn, ustaliliście kiedy ślub? 
Zayn i blondyna właśnie ogłosili swoje zaręczyny. Świetny se moment wybrali.
- W listopadzie.
Jak dobrze, że mnie już nie będzie.
- Po co kazałeś nam tu przyjść? - pytam patrząc na Liam'a.
- Can we talk?
Wstaję z podłogi na której siedziałam z Harry'm.
- Just we, Harry. Mary and me.
Niepewnie puszczam dłoń Styles'a i idę za brunetem.
- It's stupid. You and Harry. It's that love? Real love?
Three hours ago you thought he's a freak but now you love him? I don't think so. I like you, and my guys too. But nobody wants to be hurt.
Zaskoczyło mnie to co powiedział.
Oni mnie lubią...
- Liam... - zaczynam niepewnie - I don't know... - jąkam - I'm not in love with Harry. I like him, but I don't know him. He's handsome, and famous... - tak, Mary, przecież Liam wcale nie wie jak bardzo sławny jest jego kolega z boysbandu. -  I think, I can love him. In the future when I will know him better than I know him right now.  And I don't want to hurt nobody.
Patrzymy na siebie. Liam stwierdza, że się rozumiemy i odchodzi. Ja, mimo, że zrozumiałam, nadal nie jestem pewna co mam zrobić.
Uciekaj!
Krzyczy Evil w mojej głowie.
Wkopałam się w niezłe gówno.
A wcale tego nie chciałam.
Wychodzę z kuchni i kieruję się do wyjścia.
- Mary! - ktoś za mną woła. Nie obracam się, tylko idę dalej, jestem już prawie przy drzwiach, gdy czuję na swoim ramieniu dłoń.
- Nie idź jeszcze - prosi blondyna - Wiesz jak to jest być jedyną dziewczyną wśród czterech pajaców...
- I must go! - mówię stanowczo.
- Zostajesz - brunet wciąga mnie z powrotem do salonu. Siłą. Sadza przy Harry'm i każe mu mnie pilnować.
Jestem udupiona!
- Laura będzie się martwić! - próbuję ich przekonać, że powinnam jednak wrócić do domu.
- Nie sądzę - odpowiada Zayn.
- Co? - warczę.
- To ona dała Niall'owi, twój numer i namiary... Po za tym Harry, rozmawiał z nią przez telefon, jak spałaś...
Nie słuchałam już co dalej mówi Liam.
Laura mnie w to wkopała. Ona im wszystko wygadała. Oszustka.
To ja muszę siedzieć z tymi chorymi psychicznie debilami.
I z Perrie.
- Harry, może weźmiesz Mary na górę - proponuje blondyna.
- Yhm.
Razem z Harry'm idziemy po schodach. Jego pokój jest przestronny i nowoczesny. Mimo porozrzucanych ubrań, jest tu bardzo przytulnie.
Dzięki temu stwierdzam, że Harold jest normalny. Nie ufam ludziom, którzy utrzymują porządek w pokoju. Są tacy porządni... Zupełnie nie pasują do mojej spontanicznej natury.
Harry zgarnia ubrania z białej pościeli i wrzuca je byle jak do szafy.
Uśmiecham się. Dokładnie tak samo sprzątam swój pokój.
 
Cała ta nowoczesność tego domu przyprawia mnie o dreszcze. Zamiast tych metalowych, technologicznych nowinek, wolałabym tu meble z antykwariatu. Od razu czułabym się pewniej.
Przebrana we własną piżamę! (Harry przywiózł moje rzeczy spakowane przez Laurę) ruszam do kuchni. Jest już bardzo późno i wszyscy goście opuścili dom Styles'a, choć równie dobrze zaraz mogą tu wbić, bo nie wiadomo czego się po nich spodziewać.
Nalewam wody do szklanki i zażywam wszystkie moje lekarstwa.
- What are you doing? - pyta Harry, a ja podskakuję z przerażenia.
- I...I.. This is... I'm... - żywcem nie wiem co powiedzieć.
- Mam tylko nadzieję, że nie próbujesz się zabić - mówi chłopak i wraca do góry.
Idę za nim. Harry zdejmuje spodnie i koszulę i kładzie się na łóżku. Klepie miejsce obok siebie, dając mi znak, żebym się obok niego położyła. Jestem tak zmęczona, że nie myślę racjonalnie.
Kładę się obok Harrego.
To takie dziwne.
On obok mnie jest praktycznie nagi!!
Śmieszy go moja piżamka w misie.
Pewnie chciałby, żebym się jej pozbyła i robiła z nim dziwne rzeczy na tym łóżku, ale nie. Ja nie z takich!
Harry opowiada mi różne rzeczy. Nawiasem mówiąc, usypia mnie swoim niskim, "grobowym" głosem. Mogłabym nigdy nie wstawać i słuchać wyłącznie jego dźwięku. Czuję się tak jakbym znała Harrego od zawsze. Nie czuję się ani trochę skrępowana, ani niepewna. Z Harry'm wszystko jest w porządku.
To śmieszne, ale 100 razy lepiej rozumiem to co mi mówią niż sama potrafię się dogadać. (To może przez to, że cały ostatni rok oglądałam seriale wyłącznie w języku angielskim).

Gdy budzę się rano Harrego nie ma już obok mnie. Słyszę dwa podniesione głosy dochodzące z dołu mieszkania. Z tego co się domyślam rozmawiają o mnie używając cały czas wyrazu 'she'.
Ubieram się w moją ulubioną bluzkę z wiele znaczącym zdaniem 'Call my agent' i długie spodnie od dresu.
- Good morning! - mówię wchodząc do kuchni. Harry i Niall patrzą na mnie uważnie, gdy wyciągam z lodówki sok pomarańczowy i piję go prosto z butelki.
- Ugh!! It's awful! - brzydzę się. Chłopcy wybuchają śmiechem.
- Wyspałaś się? - pyta Harry i całuje mnie we włosy. Odstawiam butelkę.
- Zadziwiająco, tak!
- To dlatego, że spałaś że mną! - Harry porusza zabawnie brwiami. Czuję jakby właśnie tego było mi potrzeba od zawsze. Harrego.
- I don't think so - dodaję mrużąc oczy.
- Nie zaprzeczaj! To tylko dzięki mnie - bierze mnie w ramiona i mocno tuli, tak jakby chciał wycisnąć moje wnętrzności.
- Mary! Jak ty się zachowujesz? - karci mnie Captain Evil, ale nie widząc mojej reakcji zatapia się w niesamowitych ustach Harrego. Niall jęczy, ale na jego szczęście w kieszeni moich spodni dzwoni  telefon.
- Halo?
- Mrs Styles!! - krzyczy Laura przez telefon, tak głośno, że nawet Harold wszystko słyszy.
- What's wrong with you, Laura?
- Ugh. Angielski? Już rzygam tym językiem. Wszędzie gdzie tylko wyjdę to jakieś 'Good morning, sir! How are you, sir? Can I kill you, sir?'.
- Nie przesadzaj. Isn't it weird that everything sounds better in English?
- Skończ. Mów lepiej jak ci było... Czy wy może...
- Ależ skąd! - przerywam jej. - Excuse me - omijam Harrego i idę do góry.


__________________________________
kinda weird!!!!
 tum tu ru rum tu ru rum!!! ROZDZIAŁ 10!!!!
kto się cieszy, że Mary została u Harrego na noc??
ja baaardzo :)
no akcja mi się rozkręca xd
który z rozdziałów najlepsiejszy??
chyba po pierwszym wszystko idzie niestety gorzej :c

a i zapraszam na mój pierwszy rozdział: http://nialllovebigos.blogspot.com/

do następnego i dzięki za palindromowe komentarze pod poprzednim postem :*

9. Kiss (awwww :*)

- Jak ona nas nazwała?
- Super zajebiści?
- Super. Hiper. Zajebiści.
- Co ona sobie niby wyobraża?
- Cicho, bo jeszcze usłyszą.
- Styles jest w zupełnie innym świecie, a ona...
- A co jeśli ona nie żyje?  Zayn, mówiłem ci, żebyś tak mocno nie walił.
- To mogłeś sam to zrobić Niall.

Czuję ogromny ból w mojej głowie. Otwieram oczy i widzę Harrego. Jego rozpromieniona twarz wisi nade mną i patrzy czule. Prawą ręką dotykam głowy. Czuję coś mokrego i lepkiego na palcach.

- Co jest, kur*a? - słyszę.
- Obudziła się.
- Krwawi - ktoś rzuca się na mnie. Ma zimne dłonie, ale jego głos jest kojący - Niall, przynieś apteczkę, Zayn - szklankę wody. Styles? Styles dlaczego nie powiedziałeś mi, że ona krwawi?
- Tak pięknie wyglądała śpiąc, że nie chciałem jej budzić.
- Wolisz, żeby się wykrwawiła?

Chłopak przykłada coś do mojej głowy.

- It hurts - syczę. Nagle wszystko zamiera. Patrzą na mnie jak na kosmitę. Trzech stoi, a jeden siedzi obok mnie. Żaden z nich się nie rusza. Czy to dziwne, że mówię? Jestem w 100% pewna, że powiedziałam w dobrym języku.

Pierwszy ożywia się brunet, który mnie opatrywał i wraca do tego co zaczął.

- Przepraszam, postaram się, żeby więcej nie bolało.
- Co mi zrobiliście?? - pytam
- Po prostu nie mamy wprawy w porywaniu ludzi - odpowiada Niall. Rozpoznaję go od razu.

- Porwaliście mnie? - pytam niedowierzając. Niall potrząsa głową. - Świetnie. Myślałam, że tylko Styles jest taki, ale cóż, wy wszyscy jesteście nieźle świrnięci.
- Ej, no bez takich - rzuca się czarno włosy.
- Bez jakich? - pytam.
- Bez obrażania.
- Oh nie - mówię z sarkazmem - Biedny chłopiec, biedny...
- Zayn - podrzuca mi Harry.
- Dziękuję, Haroldzie - uśmiecham się w jego stronę. - Biedny Zayn poczuł się urażony? Aż zrobiło mi się go żal. A nie, czekaj. To tylko mój brzuch. Mówi, że jest głodny - kończę konspiracyjnym szeptem.
- Dajcie jej coś do jedzenia - zarządza brunet siedzący obok mnie.
- Nie, będę już szła - podnoszę się z kanapy, jednak brunet mnie zatrzymuje.
- Ja cię tak nie puszczę.
- Ale ja chcę, ja muszę iść. Na własną odpowiedzialność.
- How old are you?
- Enough.
- Dałbym jej z 10 - mówi wciąż urażony Zayn.
- Jak dla mnie ma 16 - Niall wchodzi do salonu z dwoma talerzami kanapek. - This for you, this for me - podaje mi jeden talerz, a z drugiego sam wcina kanapki.
- 18? - zgaduje Harry. Brunet patrzy na mnie wyczekująco. Przełykam jedzenie i odpowiadam:
- W czerwcu miałam 16 urodziny - było to stosunkowo nie dawno biorąc pod uwagę, że mamy początek lipca.
- Zgadłem - krzyczy Niall - Więc co dostanę?
- A kiss - odpowiada uradowany brunet, nim się orientuję blondyn podsuwa mi swój policzek pod usta. Captain Evil twierdzi, że tak trzeba, ale ja nie jestem pewna.
Na mój ratunek przychodzi Harry, który komicznym ruchem odsuwa ode mnie Niall'a.

- Łapy precz od mojej damy, nędzny plebsie! - woła stając w bohaterskiej pozie. Wybuchamy niekontrolowanym śmiechem. Niall i Harry tarzają się po podłodze.
Jednak wszyscy cichną.
Dzwoni telefon.
- To Louis! - widzę panikę w oczach Niall'a.
- Don't answer the phone - mówi Zayn.
- W końcu trzeba będzie z nim porozmawiać! - oburza się brunet, którego imienia wciąż nie znam.
- Ale ten koniec nie musi być teraz!

- Follow me - prosi Harry i cicho wymykamy się z salonu. Jestem sama z Harry'm Styles'em! Sam na sam z Harry'm! Serce bije mi jak oszalałe. Nie wiem tylko czy to dlatego, że się tak bardzo śmiałam, czy dlatego, że jestem z Harry'm.
Chłopak zamyka drzwi jakiegoś całkiem pustego pokoju.

- Can we start again? - pyta. Nie potrafię oprzeć się jego oczom. Są piękne.
- Yup.
- Hey I'm Harry
- Hi I'm Mary  - brzmi to okropnie banalnie, ale w głębi serca wiem, że to coś niesamowitego i bardzo ważnego dla naszej dwójki.
- Tell me something about you.
- Like what?
- Your favourite colors?
- Black and pink - Harry przybliża swoją twarz do mojej.
- You're so cute - czuję, że się rumienię. Wiem, że muszę uciec z tej sytuacji. Muszę uniknąć pocałunku.
- I'm an artist - mówię odsuwając się od niego.
- Więc... czym się zajmujesz skoro jesteś artystką?? - podejmuje ten temat.
- I play oboe, guitar and piano and I can paint.
- I play guitar too - uśmiecha się i splata nasze palce. Jest mi tak miło, że sama nie wiem dlaczego, ale chcę go pocałować. Teraz to ja przybliżam swoje usta do niego. Nasze wargi są oddalone od siebie o kilka milimetrów, gdy Niall wchodzi do pokoju.
- Liam chce... Ugh. Chyba w czymś przeszkodziłem. Jak skończycie to zejdźcie na dół - śmieje się głupkowato i z powrotem zamyka drzwi. Harry jest wściekły, że nam przeszkodzono, ale ja i tak cmokam go w usta. Chłopak jest zaskoczony.
- Nikt, nigdy nie wrócił do pocałunku, gdy mi go przerwano - mówi. Robi mi się trochę dziwnie. Zrobiłam coś źle? Tak to jest jak jest się w czymś nowym. Jak na przykład rozmowa z ludźmi. Ciekawe ile razy Harry się całował. Styles to pierwszy chłopak, którego dotknęłam swoimi ustami. Lepiej, Styles to pierwszy chłopak, któremu otwarcie się podobam. I chyba jest chory psychicznie lub ślepy, że lubi taką nieinteresującą postać jaką jestem jak ja.


_______________________________________________________
hura!!!
ciekawe kto nabrał się na ten tytuł?
taka nie dobra ja :p
Buehehehehehehehehehe (diaboliczny śmiech :))
no to ile kom na następny???
liczę na was :*

8. Kidnapping.

Rozdział dla: Katie Jankowska

*Zayn*
Ja, Liam i Hazza siedzimy w budynku na przeciwko księgarni, który jest małą, miłą restauracją.
Niall już do nas jedzie.

Z każdą minutą czuję to miłe podekscytowanie, gdy zbliża się upragniona godzina.

- Musicie uważnie słuchać. Jak powie, że mnie chce to będzie dobrze, a jak nie to wy wkraczacie do akcji.
Plan Harry'ego jest prosty.

Chłopak ma mikrofon w klapie swojej marynarki. Będziemy słyszeć całą ich rozmowę. Jeżeli ta dziewczyna zgodzi się na bycie z Harrym, to będzie dobrze, ale jak się nie zgodzi, to ja i Liam mamy ją zwinąć i przewieźć do domu Harrego, autem Nialla.

Strasznie się ucieszyłem jak się dowiedziałem o tej akcji. Przygotowałem nawet specjalny środek nasenny, gdyby była zbyt ruchliwa.

Horan parkuje swoje czarne BMW centralnie przed wejściem, mimo komentarzy jakiś ludzi przed restauracją, zostawia tam samochód.

Wchodzi do środka i się rozgląda. Harry macha do niego.

- Siema głąbie! - mruczę.
- Jak się czuję Gi? - pyta Harry. Młody, niepoprawnie romantyczny, zagubiony w sobie Harry.
- Siema. Dobrze, Tom się nią opiekuje... - obaj z Hazzą spuszczają głowy.

Chyba jestem jedynym facetem przy tym stoliku bez problemów miłosnych. Mam Perrie od bardzo dawna i kocham ją nad życie. Teraz nawet planujemy ślub. Jest całym moim szczęściem. Nie mówiłem jeszcze o tym chłopakom bo nie chcę ich bardziej zdołować. Nie teraz. Nie po tym co zrobił Louis.
Niall z Harry'm stracili trochę radość życia. No i obaj zazdroszczą Tom'owi miłości. A ile ja bym dał, żeby być choć w połowie tak przyjazny jak on. Dziewczyny kleją się do niego przez okulary ( pewnie wiecie, co mówiła Marylin Monroe o okularnikach w "Pół żartem, pół serio") gitarę, ukulele i styl.
Trochę jak rozczepany romantyk.
No i Tom pisze świetne piosenki. Nie wpadłbym na połowę tekstów, które on wymyślił (np. Irresistible).
A ja? Wyglądam jak kryminalista i nie wzbudzam tym zbytniego zaufania u lasek. To, aż dziwne, że Perrie się we mnie zakochała.
O tej porze restauracja jej prawie pusta.
Jestem tak padnięty, że nie miałbym siły nawet na jeden, głupi autograf.
Dopijam czarną, fusiastą kawę i zbieramy się do wyjścia.

Obserwujemy jak Mary zamyka księgarnię.
Ubrana jest w dość modną ostatnio, flanelową, kraciastą koszulę, czarne dżinsy i buty na wysokich platformach. Wygląda dokładnie tak, jak wyobraziłbym ją sobie, gdybym wiedział, że pracuje w księgarni. Chociaż może odjął bym parę kilo.

*Mary*
- Nie zadzwoniłaś! - słyszę za sobą czyjś głos. Pięknie Mary, w końcu cię znaleźli. - Wiesz, że ja nie omal postradałem zmysły? Martwiłem się o ciebie - wysoki chłopak wysiada z czarnego samochodu zaparkowanego na ulicy i obejmuje mnie ramieniem. - Nigdy więcej mi tak nie zrobisz. Och co ja mówię, ja cię już nigdy nie opuszczę. Zawsze będziemy razem.

- What? - dziwię się. - Wait - zrzucam jego rękę z moich ramion i odwracam się do niego twarzą. Czyli oni nie chcą mnie zabić. Tu chodzi tylko i wyłącznie o Harrego, który patrzy na mnie naiwnymi, zielonymi oczami. Cierpliwie czeka, aż powiem to co zamierzam. Budzę Captain Evil w mojej głowie. Jest chętna do zrobienia awantury, ale ja muszę ostudzić jej zamiary.
- Znasz mnie może z 5 minut i już planujesz mi życie? - pytam. -  Nie wszystko jest takie łatwe i barwne jak u ciebie. Cały świat nie kręci się w okół niesamowitego, śpiewającego Harrego. Są ludzie, chociażby ja, których gówno obchodzi co ty i twoi superhiperzajebiści przyjaciele robicie - dajesz Mary, dasz sobie radę. Skończ z tym, zanim się zacznie. -
Ugh. Rozumiem, że to twoja praca, ale nie mieszaj mnie w to. Chcę być zwyczajną osobą, chcę dojść do czegoś w życiu za pomocą swojej własnej, ciężkiej pracy. I ja na prawdę o ciebie nie dbam, Styles. Jesteś mi tak samo obojętny jak to co się będzie działo w Anglii jak stąd wyjdę.
Harry - nagle moje zdeterminowanie ustępuje - ja się nie przywiązuję - Co się dzieje? Co jest nie tak? Dawaj, opieprz Harrego!
Niespodziewanie moja ręka opada na jego klatkę piersiową. Jest dużo wyższy mimo, że ja mam swoje pięcio-centymetrowe creepers'y. - znikam zanim ktoś zdąży się przyzwyczaić do mojej obecności - kłamię. Jezu, Mary co tu robisz??
- You can stay with me - mówi chłopak wpatrzony w moje oczy - I will protect you - bierze moją dłoń w swoje dłonie -
Mary, you have no choice. You must be with me. Together will be better.
- Nic nie rozumiesz - mówię. Czy to tak trudno ogarnąć? Jedno krótkie 'nie'? - Mnie jest dobrze tak jak jest. Bez ciebie - mówię dosadnie, tak żeby zrozumiał.
- Skoro tak - Harry spuszcza głowę. To, aż dziwne, że ustąpił tak szybko.
- Następnym razem, to ty bierz numer od dziewczyn - wołam wesoło odwracając się.
- Nie będzie następnego razu.

______________________________
przepraszam dopiero wróciłam ze szkoły :p
taki tytuł xd
adekwatny :)
następny rozdział koło środy jeśli będzie 20 komentarzy :)

tak.

zapraszam również na drugiego bloga:
http://allyouneversaytome.blogspot.com/
i na
http://nialllovebigos.blogspot.com/
gdzie za niedługo pojawi się mój pierwszy imagin :)
ZOSTAŁAM WSPÓŁBLOGERKĄ!!!


                                        na koniec łapcie mojego chłopaka <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3