3. Strange Accent, Hot Amt Coffee Cup & Short Hair

*specjalnie dla Nikola Horan pojawiają się zdania po angielsku, ale jest ich mało bo żywcem nie miałam pojęcia co napisać*

Mija trzeci dzień, a Laura nadal nie ma pracy. Wiem, że nawet nie jest chętna by nawet szukać, ale proponuję, że zapytam Emily o jakąś posadę. Obie mamy po 16 lat więc nie powinno być problemów, skoro Em chciała nastolatki.
Tym razem jadę do pracy metrem. Z milionem innych ludzi. Różnych ludzi. Od biznesmenów i tego typu innych men'ów do bezdomnych śpiących na siedząco.
Przez cały czas zwija mnie w brzuchu, że zapomnę wysiąść albo coś równie głupiego. Oczywiście wysiadam na dobrej stacji. Dochodzę do księgarni, ale jestem trochę przed czasem. Siadam na murku i czekam na Emily.

- Cześć Mary - nie mam dużo czasu na myślenie bo zjawia się moja szefowa.
- Cześć - odpowiadam
- Wiem, że jest wcześnie by o tym mówić i w ogóle, ale chciałabym móc zostawiać ci klucze, pozwalać ci otwierać i zamykać sklep. Wiem, że nie znamy się zbyt dobrze, ale ci ufam - zastanawiam się czy Emily robi dobrze. Czy ma rację ufając mi? Na jej miejscu nie zawierzałabym sobie. Nie tak szybko. Mam 16 lat i jestem Polką.
Nie wiem czy to coś tłumaczy, ale mam nadzieję, że tak.

- Emily? - pytam, gdy wchodzimy do środka.
- Tak? - pyta kobieta.
- Czy szukasz jeszcze kogoś? Jakiegoś pracownika?
- Masz kogoś na myśli?
- Moja przyjaciółka szuka pracy.
- Skoro jest twoją przyjaciółką - uśmiecha się kobieta - Przyprowadź ją jutro - wysyłam sms'a do Laury.


*Niall*
Jestem głupi, że się na to zgodziłem. Obydwaj jesteśmy głupi, że siedzimy w tym samochodzie. Ja prowadzę, a Harry obok mnie z mapą na kolanach.

- Let's start in Westminster - dyryguje mną Harold. Mimo, że jest ubrany nadal wygląda dziwnie.
Połączył kratę z paskami. Gdybym nie pomógł mu znaleźć drugiego buta, ubrał by dwa różne.
- Harry myślisz, że ona nadal stoi pod Big Ben'em? - pytam że śmiechem. Chłopak przetwarza moje słowa i mierzy mnie mnie wzrokiem.
- Nie? Hello? Na noc musiała gdzieś iść.
- Opisz mi jak ona wyglądała, jakieś znaki szczególne?
- Yeah. Strange accent...
- American?
- Nie. Taki...
- French? Spanish?
- No. I'm not sure but I think... I've never heard it before.

Zaczynam mieć wątpliwości czy ta niesamowita dziewczyna nie jest przypadkiem wynikiem jakiejś choroby Harrego.

- Masz gorączkę? - pytam przykładając dłoń do jego czoła.
- A idźże zboczony zboczeńcu! - krzyczy Harry podciągając nogi do do brody.
- Coś ty taki dziki? - pytam.
- Przecież wiesz - mówi Harry z szerokim uśmiechem - Za to mnie wszyscy kochają.
Kręcę przecząco głową, ale Hazza  mnie nie widzi. Jest już w swoim "dzikim" świecie.
Plan Harrego jest prosty i niewykonalny.
Niby jak mamy przeszukać cały Londyn w poszukiwaniu tej jedynej? W tym mieście jest kilka milionów ludzi, a my i tak nie wiemy czy ona wciąż tu jest.
Obaj zakładamy okulary przeciwsłoneczne (+ 50 do lansu) i ruszamy do akcji.
Mam z tego niezły ubaw. Twarze zaskoczych brunetek są niesamowicie śmieszne.
Jego dziewczyna jest brunetką. Harry twierdzi, że miała krótkie lub spięte włosy.

- Miała kubek z Amt Coffee - informuje mnie Styles.

Biorąc pod uwagę, że Amt jest po drugiej stronie Tamizy i że większość wychodzących ze szpitala św. Tomasza ma taki kubek decydujemy się tam zajrzeć.

- Dzień dobry - mówię do ciemnoskórej kobiety w recepcji szpitala.
- Dobry - odpowiada.
- Czy była tu wczoraj dziewczyna? - pytam zdając sobie sprawę, że moje pytanie jest głupie.

Kobieta śmieje się ze mnie.
- I to nie jedna - odpowiada.
- Brunetka, krótkie włosy, dziwny akcent - odzywa się Harold. Kobieta mierzy mnie go wzrokiem, a potem wpatruje się we mnie czymś w stylu "czy to żart"?

Biorę ją za ramiona i odchodzimy na taką odległość by Harry mnie nie usłyszał.

- To bardzo ważne dla niego. Widzi pani jak on wygląda? Czy ona tu była?
- Miałam wczorajszą zmianę, jednak nie przypominam sobie - odpowiada.
- Dziękuję - wracam do Hazzy. On patrzy na mnie naiwnymi oczami szczeniaka, a ją czuję się tak jakbym musiał powiedzieć mu, że Świętego Mikołaja nie ma.
- Chodź Harreh. Sprawdzimy w kawiarni.

Miła, ładna blondynka, z dużym biustem mówi, że widziała taką dziewczynę. Była z chłopakiem, wydawał się od niej o wiele starszy.

- Tak, miała obcy akcent.
- Jakby polski! - krzyczy inna dziewczyna z zaplecza - Wiem, bo mieszkałam dwa lata z Polakami.
- Mówisz, że to Polka? - pyta Harry - Niby gdzie to jest?
- Latte and three chocolate cupcakes, please! - płacę i przypominam sobie, że dziewczyna z księgarni też była Polką. Jak to jest, że nie mogę o niej zapomnieć? Przecież ona nawet mi się nie podobała...
- Chodź. Sprawdzimy jeszcze jedno miejsce.
_________________________________________________
ugh. jest trzeci rozdział :p
kto się cieszy???
ja bardzo :p
jak widzieliście dodałam parę zdań po angielsku (+100 do hipsterstwa)
no ale sami chcieliście
6 komentarzy następny bo mam już gotowe ;3